23 juni Van Lech naar huis

Vandaag rijden we richting Nederland. We hebben één tussenstop gepland en wel aan de noordkant van de Bodensee. Maar voordat we op pad gaan, eerst nog het ontbijt dat bij ons halfpension inzit. Ook het ontbijt in het hotel is voortreffelijk. Het kost wat, maar dan heb je ook wat. We pakken de boel in, checken uit en rijden even later weg. De auto start gelukkig in één keer. We kiezen ervoor om niet de hoofdweg uit Lech te nemen, maar via de 159 te rijden, een scenic route. Weliswaar is deze weg wat smal op sommige plaatsen, maar het is weg met met prachtige uitzichten op de omgeving hier. 's Winters schijnt de weg afgesloten te zijn. Marianne kent hem in ieder geval niet.

Uitzicht vanuit de auto

Op een gegeven moment rijdt er een houten auto voor ons. Oké, het is geen houten auto, maar een auto met hout, waar we een tijdje achter blijven hangen. Na een paar kilometer slaat hij af.

Ons plan voor vandaag is om naar de Bodensee te rijden en daar het plaatsje Meersburg te bekijken. Dat zag er online wel aardig uit. Op weg naar Meersburg belanden we in een langzaam rijdende file. Op een gegeven moment zien we de auto voor ons afslaan, maar via een rotonde weer terug rijden, waarna hij via het rijden op de invoegstrook laat invoegt en daarmee een aantal plaatsen wint. De smiecht! De file blijkt veroorzaakt te worden door een auto met pech die door een takelwagen moet worden weggesleept. Zo gauw we de pechauto voorbij zijn, rijdt het weer beter door.

Aan het einde van de ochtend komen we in Meersburg aan. We parkeren de auto op een parkeerterrein (betaald parkeren) en lopen het stadje in. 

Eén van bovenstaande afbeeldingen is vermoedelijk het stadswapen. Achter de andere zit een toilet. Haal ze niet door elkaar. Meersburg blijkt een alleraardigst plaatsje te zijn met veel kleurige huizen en doorkijkjes.

Op een pleintje lunchen we en daarna bezoeken we een oud kasteel.  Als we kaartjes kopen, kijkt de dame van het loket ons aan en vraagt: "Senior?' Ai, zien we er zo oud uit? Maar inderdaad graag twee kaartjes met seniorkorting.

De toegangspoort van het kasteel

Bij de ingang staat een verkleed iemand die de kaartjes niet met een kniptang op zoiets ongeldig maakt maar met een groot mes, waarmee hij dwars door de kaartjes prikt. Ook heeft hij een groot zwaard bij zich.

De kaartjescontroleur.

We lopen zo'n driekwartier door het kasteel. Het heeft veel kleine vertrekken en meerdere verdiepingen.

Het kasteel wordt nog bewoond en wel door een sympathieke prins en een prinses. Hier poseren ze links bereidwillig voor een foto met hun kasteelbloem - het beheer van het kasteel kost veel geld, daarom hebben ze geen geld voor een grote bos rozen - en ook laat de prins vol trots zijn wapenuitrusting zien. De bovenste rij is voor speciale gelegenheden, de onderste rij voor door de weeks.

Vanuit een terrasje bij het kasteel heb je een mooi uitzicht over de Bodensee

Uitzicht op Meersburg vanuit het kasteel

We nemen afscheid van de prins en de prinses en lopen terug naar onze auto. Voor de rest van de dag hebben we niks meer op het programma staan. Het oorspronkelijke plan was om richting Nederland te rijden en dan te kijken hoever we komen en dan ergens te overnachten in een hotel langs de snelweg. Het rijdt echter allemaal zo vlot door dat we besluiten om in één keer door naar huis te rijden - oké, niet in één keer, wel met twee stoppen voor pauzes tussendoor. Tegen elf uur 's avonds zijn we thuis. We halen onze reiskoffer met de toilettassen uit de auto, evenals de vuilniszak met de natte tent die we buiten uitspreiden. De rest laten we in de auto zitten.

Zo ziet onze kofferbak er de volgende morgen uit. Het had wellicht iets netter ingepakt kunnen worden Om de tent te kunnen laten drogen zetten we hem in onze tuin op.

Camping Martin & Marianne, nog slechts één plaats beschikbaar!

22 juni Op weg naar Lech komen we moeizaam op gang

Als we 's morgens wakker worden, zien we dat de tent kletsnat is. Een natte tent is niet fijn als je moet opbreken, maar het is wat het is. Terwijl ik broodjes ga halen, legt Marianne alvast wat spullen uit de tent in de auto. Na het ontbijt breken we de boel verder af. De natte buitentent proppen we in een vuilniszak. Die moeten we thuis maar drogen.

Tegen een uur of negen hebben we alles in de auto en kunnen we op pad. We hebben gisteren Hotel Auenhof in Lech voor één nachtje geboekt. Het is het hotel waar Marianne afgelopen winter heeft verbleven samen met wat vriendinnen voor een weekje wintersport. Ik ben nog nooit in Lech geweest. Ik wil wel eens zien waar Marianne en de rest van de koninklijke familie zich in de winter ophouden.

We starten de auto en rijden weg. Althans, dat was de bedoeling. Maar de auto doet niets. Eh? Wat? We proberen het nog een keer, maar de auto geeft geen enkele sjoege. Is de accu leeg? Weliswaar hebben de deuren zo'n twee uur open gestaan - en ook bij het uitpakken vier dagen geleden - maar daar zou de accu toch niet leeg van mogen raken? De auto (een hybride KIA Niro 1.6) is nog maar een paar jaar oud. Shit, daar staan we in Italië met een auto die het niet doet.

We hebben hulp nodig. We lopen naar de receptie en leggen uit dat de auto het niet doet en dat we denken dat de accu waarschijnlijk leeg is. Ze zeggen dat ze een mannetje zullen sturen. Kan een kwartiertje duren. We rekenen ondertussen de openstaande rekening af, waaronder ons stroomgebruik (80 cent). Na een tijdje komt de man van de camping aan op de fiets. Hij vraagt of we een kabel hebben. Nee, die hebben we niet. Hij vloekt en fietst weer terug.

Wij lopen ondertussen naar de mensen in ons campingrijtje en vragen of zij misschien een startkabel hebben. Twee Italiaanse jonge vrouwen van begin twintig hebben niet zo'n kabel, maar een jong Hollands stel daarnaast wel. We mogen de kabel lenen. Ondertussen is de man van de camping weer terug. Hij heeft een groot verlengsnoer gehaald. Huh? We openen de motorkap van onze auto, maar als we de startkabel willen aansluiten zien we geen accu waar we de kabel op kunnen aansluiten. Wel allerlei hightech apparatuur. Waar zit de accu? 

Onder de motorkap. We denken dat hij rechts in het vakje met het witte vel er op zal zitten, maar als we de kap daarvan optillen zien we geen accu.

We pakken het instructieboekje er bij en kijken in de index achterin. Er staat één verwijzing naar de accu, maar dat betreft de accu van de volledige elektronische versie van onze auto en niet die van de hybride auto die wij hebben. De instructieboekjes van de twee types auto's zijn door KIA samen in één boekje gecombineerd. Belachelijk, betaal je duizenden euro's voor een auto, bezuinigen ze op twee aparte boekjes. Volgens het boekje zit de accu van de volledige elektronische auto achter in de kofferbak. Nee hè, zit onze accu daar ook soms? De kofferbak hebben we juist helemaal vol geladen. We gaan kijken.

Als we de kofferbak open willen doen om er te kijken, wil deze echter niet meer open. Werkt blijkbaar ook op stroom. We moeten daardoor nu via de zijdeuren de hele achterbak leeg halen. Terwijl wij daar mee bezig zijn - we zetten alle spullen op de grond  - zoeken de twee Italiaanse vrouwen - iedereen uit het straatje staat nu bij onze auto - met hun mobieltjes op internet waar in onze auto de accu kan zitten. Opeens zeggen ze - we hebben ondertussen al bijna alle spullen uit de kofferbak - stop maar, de aansluitingen zitten voorin. Het blijkt dat de ene pool van de accu ergens rechts zit en dat we het andere deel van de startkabel moeten aansluiten op een raar dingetje ergens links bij de motor. Hoe moeilijk kan je het maken.

De twee vrouwen rijden hun auto vlak tot aan die van ons, sluiten de startkabel die we van de Hollanders mochten lenen aan op hun auto en op de accupolen in onze auto  - kijk, aan Italiaanse vrouwen heb je wat - en starten hun motor. Marianne probeert vervolgens de motor van onze auto te starten. Hij slaat echter niet aan. De man van de camping doet daarop de ene aansluiting van de accukabel iets anders op het aansluitpunt. We proberen het nog een keer en nu start tot groot gejuich van het internationale gezelschap de auto wel. 

We laten de motor lopen - volgens de Hollandse jongen moet de accu binnen dertig minuten zijn opgeladen. We bedanken iedereen  van ons internationaal gezelschap hartelijk. Voordat we de auto weer volladen, rijden we eerst even een kort rondje door het dorp om de accu wat verder op te laden. Dan keren we terug, gooien alles snel weer in de auto en gaan we op pad richting Oostenrijk.

(Als ik 's avonds op onze hotelkamer in Lech op Google zoek naar accuproblemen, kom ik een filmpje tegen van iemand die laat zien dat er ergens links van het stuur een knopje in de auto zit met het symbool '12V Batt reset' en een accuafbeelding. Als je dit knopje indrukt en de motor binnen dertig dagen, herstel dertig seconden, start, dan zou hij moeten aanslaan. Het knopje hadden we nog nooit gezien maar blijkt wel in onze auto te zitten.

Als het knopje ook niet werkt, dan zou je kunnen proberen de auto op te starten zoals wij het hebben gedaan. Kijkend in ons instructieboekje staat dit knopje vermeld in een groot hoofdstuk over problemen met de auto maar niet in de index. KIA, is het wellicht een idee om in de index bij de A van Accuproblemen hier naar te verwijzen? Wellicht, hadden we dus de auto gewoon kunnen opstarten door op het knopje te drukken.)

Enfin, we kunnen op weg en met een vertraging van ruim een uur rijden we naar Oostenrijk. Onderweg stoppen we even voorbij Bolzano bij een Q8-benzinestation om te tanken en een kop cappuccino te drinken. Wat blijkt, het is de lekkerste cappuccino van onze vakantie tot nu toe. 

De lekkerste cappuccino van onze hele vakantie en dat bij een benzinestation.

 Vervolgens rijden we naar Lech. Op sommige wegen is het druk, op andere niet.

Tegen een uur of drie komen we in Lech aan en rijden we naar ons hotel. We hebben geluk. Er is nog net één vrij plaatsje voor het hotel voor onze auto.  

Hotel Auenhof in Lech

Marianne herkent de receptioniste nog en zij herkent Marianne nog, althans dat zegt zij. We checken in en gaan even later met de bus - met gratis buskaarten van het hotel - richting Zug waar je volgens Marianne mooi kan lopen. Zij heeft hier van de winter gelopen en ik laat daarom alles aan haar over. Had ik niet moeten doen, want ze laat ons een halte te vroeg uit de bus stappen. Daardoor moeten we een smal pad door een bos omhoog lopen. (Waren we blijven zitten, dan hadden we het hele pad omlaag kunnen lopen.)

Volgens Marianne ziet het er nu heel anders uit, dan toen zij hier in de winter wandelde en langlaufte. Dat komt niet alleen doordat er nu geen sneeuw meer is, ja, ja,  maar ook omdat de paden toen veel breder en makkelijker te belopen waren zegt ze. Die paden zijn er nu nog wel, maar blijken nu deel uit te maken van een golfbaan, waarop je niet mag lopen - tenzij je natuurlijk aan het golfen bent.

Over dit pad mocht je winters nog wel lopen.

Na een tijdje vinden we het pad te smal worden en te dicht langs een helling lopen en keren we om en lopen we richting Lech.

Bij dit vooruitzicht - letterlijk en figuurlijk - keren we om.

Onderweg bekijken we nog even een kleine waterval en daarna lopen we, grotendeels dalend, in een klein uurtje terug naar Lech.

Dit pad, het voert grotendeels langs een riviertje, loopt een stuk makkelijker.

De temperatuur is ondertussen flink opgelopen. Het is warm.

Als we in Lech aankomen, lopen we nog even een klein stukje door het dorp. Ik ben wel nieuwsgierig hoe het er hier uitziet. Eigenlijk niet anders dan andere wintersportplaatsen.

Hotel Post in Lech waar die andere koninklijke familie altijd verblijft.

Terug in ons hotel besluiten we te gaan zwemmen. Hotel Auenhof is een luxe hotel met een eigen zwembad en sauna. Voor de gasten liggen er badjassen op de kamer, maar een foto van ons in een badjas zal ik u niet aandoen. Zie hier wel een foto van het zwembad. Als we er aankomen, blijken we de enigen te zijn.

Jaws.

's Avonds eten we in het hotel. We betalen voor deze ene nacht zo'n 280 euro, maar dat is inclusief halfpension (voor twee personen). Het eten is niet een wiener schnitzel met frites of zoiets, maar een compleet zevengangen menu. Het smaakt allemaal voortreffelijk. Zie hier de menukaart en de eerste gang van het menu.

Oké, de eerste gang was geen leeg bord, maar het broodje met een speciale boter. Voordat Marianne bedacht om alle gangen te fotograferen, had ze echter al het broodje op gegeten. Zie hieronder de rest van de gangen.

Het menu eindigt met een kaasplankje, dat er in slaagt om zich aan een foto te onttrekken.

Terug op onze hotelkamer google ik nog even op onze laptop naar accu's.. "He', weet je dat wij een speciaal knopje in de auto hebben dat ......."