17 juni Tre Cime in Drie Zinnen

Vandaag Drei Zinnen: 1) We gaan met een propvolle bus naar boven naar de toppen van de Dolomieten. 2) We lopen een rondje van ruim elf kilometer rondom de Drei Zinnen met heel veel mooie uitzichten en 3) Het is veel klimmen en dalen langs soms steile paden.

De Drei Zinnen met uw verslaggever

Oké, vooruit, een iets langere versie. We gaan vandaag wandelen bij de Drei Zinnen. Dat zijn beroemde bergentoppen in de Dolomieten. We staan vroeg op en zitten om half acht al aan het ontbijt. Het Sporthotel telt zeven kamers en er staan zeven tafels gedekt. Uitverkochte boel dus. Vergeleken met het ontbijt van het vorige hotel is de keuze wat minder maar nog wel voldoende. Om acht uur trekken we de deur van het hotel achter ons dicht. Op zoek naar de frisse lucht - het ruikt nog steeds vreselijk naar rook in het hotel.

Op 800 meter van het hotel is een camping waar de bus naar de Drei Zinnen stopt. Ook is daar een parkeerplaats voor mensen die niet zelf naar boven willen rijden, maar met de bus mee omhoog willen. In het dorp zelf is ook een bushalte, maar volgens de dame van het hotel stoppen niet alle bussen naar de Drei Zinnen bij deze halte en kunnen we beter naar de halte bij de camping lopen.

Als we bij de halte in het dorp komen, op zo'n 100 meter van ons hotel, zien we daar een bepakt en bezakt stel staan dat zo te zien ook op weg is naar de Drei Zinnen. We vragen ze naar de de bus naar de Drei Zinnen. Zij denken dat die bus hier wel zal stoppen. We hoeven er niet uitgebreid over te praten, want op datzelfde moment komt er - onverwachts voor ons - een bus aan. Dat is niet de door ons geplande bus, die zou volgens ons pas een kwartier later komen. Deze bus blijkt echter ook naar de Drei Zinnen te gaan en het mooie is, hij stopt bij deze halte. Dat is een mazzeltje. De bus is zo goed als leeg. We stappen in, betalen met ons bankpasje, en zoeken een plaatsje. Een kaartje omhoog kost vijf euro. Voor ons tweeën dus samen 10 euro. Heen en weer - reken even mee - 20 euro. Dat is de helft van de tol voor de weg plus parkeergeld.

Even later stopt de bus bij de halte van de camping. Met verbazing kijken we naar buiten. Er staat een enorme menigte te wachten. Wow, hebben wij even geluk gehad dat we een halte eerder in zijn gestapt. Als de bus vol zit, het hele gangpad staat volgepropt met mensen, staat nog zeker zo'n man of dertig buiten. Die kunnen niet mee en moeten op een volgende bus wachten.

Drukte bij de bushalte

Na een half uur rijden over een weg met veel haarspeldbochten komen we boven. Het ziet er hier allemaal schitterend uit. Zie hier een toekomstige puzzel van 1000 stukjes.

Vanuit het plateau boven kunnen we het dal beneden met het meer zien.

Sterk ingezoomd kunnen we het meer zien met de hotels. Ons hotel staat net (rechts) buiten beeld.

Het eindpunt van de bus boven is de Aurenzo-hut. Omdat we nog fris en fruitig zijn, laten we deze hut links liggen en gaan op pad. Wel ga ik - wellicht too much information - hier veiligheidshalve nog even naar het toilet (1 euro). Vervolgens gaan we op pad en wel over een breed grindpad.

De reisleidster van vandaag

We zijn lang niet de enigen die hier lopen. Het is erg druk hier. 

Het pad is weliswaar stijgend; je kan niet alles hebben, maar het is goed te doen.  Ik loop er dan ook met de stokken in de hand, maar volgens de reisleidster Marianne hebben we de stokken straks wel nodig.

Nog een moeilijke puzzel van 1000 stukjes

Na een tijdje bereiken we hut nummer twee: de Lavaredo-hut. Deze hut laten we zowel links (figuurlijk) als rechts (letterlijk) liggen. Het is nog te vroeg voor koffie. Dat doen we wel bij de derde hut zegt de reisleidster. Vanaf hier begint het echte klimmen naar een mooi uitzichtpunt op de Drei  Zinnnen. Het brede pad wordt helaas wel een smal pad met keien. Pfffff, dat is een stuk lastiger lopen. Blij dat we wandelstokken hebben meegenomen. 

De stokken zijn in gebruik

De Italianen hebben niet op rotsen bezuinigd. Overal waar je kijkt zie je rotsen.

We zitten vrij hoog hier. op zo'n 2400 meter. Bij het uitzichtpunt op de Drei Zinnen ligt zelfs nog wat sneeuw.

De Drei Zinnen met toeristen en wat sneeuw.

Het uitzicht op de Drei Zinnen. En nu zonder de toeristen, allemaal weggejaagd door een met stokken zwaaiend gek mannetjes.

Het gekke mannetje

Er wordt hier veel gefotografeerd. Zie hier wat mensen druk bezig met poseren. In de verte zie je als je goed kijkt hut nummer drie liggen, onze koffiehut volgens de reisleidster.

We vervolgen het pad naar hut nummer drie, de Drei Zinnen hut.

Het pad naar de Drei Zinnen Hut.

Het laatste stuk naar de hut is een lastig stuk omhoog. Dat doen we dus heel voorzichtig. 

Lastige stuk omhoog naar hut nummer drie

Vlak voor de hut dreigen we ingehaald te worden door een grote groep Italianen. Die willen ongetwijfeld de laatste vrije plaatsen in de hut innemen. Dat laat ik me mooi niet gebeuren. Ik zet min of meer een sprintje in en bereik net voor de voorste van de groep, die ook aan het sprinten is, de deur van de hut. Ha, ha, ik ben eerst !

"Ah ah, sono il primo.".

Ik wil de deur van de hut open doen, maar die wil niet open. Hij zit op slot. Huh? Ze zijn gesloten! Ze zijn de boel aan het verbouwen. "Oh, dat wist ik niet." zegt reisleidster Marianne. Die krijgt straks geen grote fooi. Geen koffie hier dus. We ploffen daarom maar neer op een bankje buiten de hut en eten wat van ons eigen meegebrachte repen krachtvoer. Het is overigens een mazzeltje dat ik al bij hut één nog even naar het toilet ben gegaan, want de wc's hier zijn ook dicht. Je zal maar gepland hebben om pas hier naar het toilet te gaan.

We maken nog wat foto's van de omgeving en gaan dan weer verder. 

Achter de hut ligt een meertje.

We kunnen vanaf hier nog een eind verder lopen of terug via dezelfde weg lopen of tegen de wijzers van de klok in om de Drei Zinnen lopen en er zo een rondje van maken. We kiezen voor deze laatste mogelijkheid en nemen wandelpad nr. 105. 

In de verte zien we het door ons geplande pad liggen 

We nemen route 105 om de Drei Zinnen.

De route die we voor de terugweg hebben gekozen heeft voor- en nadelen. Tot de voordelen behoren de mooie uitzichten 

De Drei Zinnen weerspiegeld in een meertje 

Ook kom je langs hut nummer vier, de Langalmhut. Deze hut is wel open.  Marianne eet er een kop linzensoep en ik een stuk chocoladetaart en appelsap. 

Het nadeel van deze route is echter dat er best veel smalle stukken omhoog en omlaag tussen zitten. Niet echt fijn om te lopen. We rusten dan ook veel uit. Deze oudjes vinden het op sommige plaatsen zelfs best wel een beetje eng. Smal en veel stenen op het pad.

Maar we overleven alles en tegen drie uur zijn we na zes uur lopen (en veel uitrusten) weer terug bij de parkeerplaats. In totaal hebben we ruim 11 km gelopen en daarbij volgens mijn Strava-app in totaal 430 meter omhoog geklommen (en uiteraard ook gedaald, anders waren we niet op hetzelfde punt beland).

Na tien minuten wachten komt er een bus aan. We vinden een zitplaatsje. De chauffeur wacht nog even totdat de bus helemaal is vol gestroomd en rijdt dan weg. Omlaag is het volgens mijn Strava-app - ik doe net alsof ik loop - 6,75 km. Over dit stukje doet de bus 20 minuten. Rekent u zelf maar uit hoe hard de bus gemiddeld over de kronkelige weg omlaag heeft gereden.

Terug bij ons hotel nemen we allebei een douche, waarbij bij ons beiden de douchekop van de slang afvalt. Naast de rookgeur in het hotel, het niet werkende internet noteren we nu ook een afvallende douchekop. Oké, er zijn ook positieve punten over dit hotel te melden, zoals de ligging bij het meer, de nabijheid van een Spar en restaurants en de vriendelijke en behulpzame eigenaresse en niet te vergeten de beschikbaarheid toen we niet in het oorspronkelijk geplande hotel terecht konden.

Als we opgefrist zijn, lopen we nog naar de Spar om alvast wat inkopen voor de komende dagen te doen. Om kwart voor zeven wandelen we weer naar het restaurant waar we gisteren gegeten hebben. We vonden dat een prima restaurant. Als we er aan komen, is er echter niemand te zien. Het blijkt op dinsdag gesloten te zijn. Oeps, dan maar snel naar de andere pizzeria die de dame van het hotel heeft aanbevolen. We komen daar om vijf over zeven binnen - ze zijn om zeven uur open gegaan - maar ze zitten al helemaal vol. Er is een wachttijd van dertig minuten. Tenzij we het niet erg vinden om een grote tafel te delen met twee anderen. Dat vinden we niet erg en even later staat het eten op tafel.

Na het eten doet Marianne weer een poging om een koffie met melk in het Italiaans te bestellen. We zitten hier niet meer in Sud-Tirol maar in een gebied, Veneto, dat valt onder Venetië. Hier wordt geen Duits gesproken maar alleen maar Italiaans. De bestelling van Marianne, ze bestelt nu koffie Americano, eindigt weliswaar niet zoals gisteren in een expresso maar deze keer in een kop sterke koffie die je aan kan lengen met heet water in plaats van met melk. Ze maakt progressie. Het is dat we morgen vertrekken, maar anders was het haar vast wel gelukt om hier een keer koffie met melk te bestellen. 

Morgen gaan we weg naar Pozza di Fassa. Dat houdt in dat we afscheid moeten nemen van dit hotel. We gaan het missen.