10 juni Meran

Volgens de weersverwachting belooft het vandaag een warm dagje te worden, dertig graden. Onze tent staat weliswaar naast een boompje, maar dat moet eerst nog wat groeien voordat we er in de schaduw van kunnen zitten. Dat duurt minstens nog tien jaar en we hebben maar voor vijf dagen gereserveerd.

We halen de door ons bestelde broodjes en croissantjes bij de receptie op en maken er een smakelijk ontbijtje van en doen verder 's morgen weinig. Ik corrigeer het verslag van gisteren want dat zit zoals gewoonlijk vol taalfouten. Ondertussen breken veel trekkers op de camping hun tent af. Een Nederlandse jongen en meisje vergeten hun handdoeken, maar we kunnen ze nog net hiervoor waarschuwen. 

Er zijn een hoop tentjes verdwenen van de trekkers De mevrouw bij de tent houdt toezicht bij het gebeuren.

Na een zelf gezet kopje koffie zetten we ons in beweging. Niet al te snel want daar is het inmiddels al te warm voor geworden. Het doel van onze wandeling is de kleine supermarkt in het dorp om er wat boodschappen te kopen voor het eten van vanavond. Het is een kilometer lopen. De winkel heeft voldoende groente in voorraad om een ratatouille te maken. Ook kopen we wat een nieuwe pot Nescafé. U ziet, wij maken wat mee op zo'n dag.

Tegenover onze camping allemaal appelboompjes, gecontroleerd door Marianne

Op weg naar het dorp

Na de lunch besluiten we de hitte te ontvluchten en gebruik te maken van onze gratis pas voor de gondellift omhoog. Wellicht is het daar koeler. De lift bevindt zich op zo'n 500 meter lopen van de camping. Hij gaat om het kwartier. We zien een paar mensen wachten maar er is niemand van de bediening. Als het tijd is dat hij volgens het schema moet vertrekken, is er nog steeds niemand van de bediening en wat het helemaal mysterieus maakt is dat de andere mogelijke passagiers verdwenen zijn. De lege gondel staat er echter nog wel.

We lopen daarom maar zonder controle door het draaihekje heen en stappen de lege kleine gondel (maximaal 12 personen) binnen om daar te wachten op iemand van de bediening. Als we er in staan, sluiten achter ons opeens de deuren. Help, we zitten gevangen. Wat is hier aan de hand? De lift zet zich vervolgens in beweging met alleen ons er in. 

De lift omhoog. Dit is uiteraard niet de lift waar wij in opgesloten zitten, want ik kan niet tegelijkertijd in de lift zitten en deze foto nemen.

Ik zie een rode knop in de lift. Die schreeuwt er om dat ik er op druk maar ik kan me beheersen. Vanuit de lift zien we in de verte onze camping. 

Beneden op de voorgrond onze camping. Als je goed kijkt, dan kan je onze wit-bruine tent zien.

Na zo'n vier minuten komen we boven. We zitten nu op ongeveer 1100 meter hoogte. Er staat een oud mannetje dat de lift bedient. De deuren van de lift gaan open en we kunnen uitstappen. Ik had niet anders verwacht. Met hulp van een machine wordt ons kaartje onder toezicht van het mannetje gecontroleerd en 'Wir sind da!' oftewel 'Noi siamo qui!' 

Wir sind da!

Uitzicht van boven bij de lift.

We lopen naar een informatiebord waarop een aantal wandelingen staan aangegeven. Eentje voert terug naar het dorp, maar dat lijkt gezien een bord wat er staat mij een te steile wandeling (25% op sommige stukken!). Er zijn echter ook een aantal wandelingen op het plateau zelf en we kiezen er eentje uit van 50 minuten lopen naar een dorp - Mölten - dat 60 meter hoger ligt. Dat moet volgens Marianne te doen zijn.

De wandeling voert ons een bos in waar het al snel stevig klimmen is. Opeens zegt Marianne dat het feit dat het dorp waar we heen lopen 60 meter hoger ligt dan het gondelstation, dat dit ook kan inhouden dat we 500 meter moeten klimmen onderweg en 440 meter tussendoor dalen. En om deze mogelijkheid enig cachet te geven, begint het bospad prompt te dalen. Gelukkig geen 440 meter. 

Wandelend over een modderstroompje

Na 25 minuten komen we bij een bord dat aangeeft dat we nog 40 minuten hebben te gaan. Oftewel waar we volgens het tijdschema tien minuten over moesten doen, hebben wij er 25 minuten over gedaan. 

De keuze is reuze

Met ons tempo wordt het geen wandeling van 50 minuten heen, maar eerder eentje van 2 uur en dan moeten we ook nog terug lopen. We zien in de verte het dorpje liggen. Dat ligt een stuk lager dan waar we staan. Omlaag lopen zal wel gaan - daar ben ik heel goed in -  maar daarna terug weer omhoog, daar moet ik niet aan denken. Oké, ik denk er wel aan en we besluiten, mede omdat het dorp er niet echt bijzonder uitziet, om naar een ander dorpje te lopen dat volgens het bord op maar 10 minuten wandelen ligt. 

Het te ver gelegen dorp in de verte

 Het pad naar dit andere dorpje voert ons eerst nog door een klein stukje bos en dan komen we bij een pas gemaaid weiland. 

Er liep ook een raar boerenmannetje rond

Als we bij het andere dorp aankomen, zien we dat dit dorp niet veel voorstelt. 

Niet echt bepaald een dorp waar liedjes over gemaakt zullen worden: "Dit dorp, ik weet nog hoe het was. De boerenkinderen in de klas, een kar die ratelt op de keien. Het raadhuis met een pomp ervoor. Een zandweg tussen koren door, het vee, de boerderijen." 

Voor de dorpen hier hoef je dus niet met de gondel naar boven, maar hé, de gondel was wel gratis met onze toeristenkaart. We lopen vanaf het dorp via een andere route naar de gondel terug. We zijn er op tijd om de gondel van kwart voor vier te kunnen nemen, maar die blijkt niet te gaan.. We vragen aan een aantal wachtende mensen hoe laat de gondel gaat en krijgen dan te horen dat het oude mannetje middagpauze heeft. Anderhalf uur liefst! Van half drie tot vier uur gaat de gondel helemaal niet. Oeps, dat hadden we helemaal niet gezien. Om tien voor vier komt het oude mannetje opeens te voorschijn en omdat er al best veel mensen staan te wachten (meer dan 12) laar hij de gondel al direct omlaag gaan. Wij zijn  nummer 10 en 11 in de rij en kunnen dus nog mee.

Onze tent, die witte, staat er nog steeds. Gelukkig maar.

Beneden bij dorp lopen we nog even naar de supermarkt. We waren vanochtend de eieren vergeten - wie zijn hersens niet gebruikt moet zijn voeten gebruiken. Dan lopen we al zwetend - het is nu echt bloedheet - naar de camping waar we even een verkoelende duik in het zwembad nemen. Als we terug zijn, zien we dat het grasveld al weer behoorlijk met trekkers is gevuld, waaronder een stel met kleine kinderen die op de fiets zijn. 's Avonds eten we aan een picknicktafel een zelf gekookte ratatouille en drinken het laatste restje van onze flesje wijn op.