18 juni Misurina - Pozza di Fassa

Om kwart over zeven horen we opeens een Italiaan in het hotel vanuit één van de kamers in een soort Engels iets schreeuwen tegen iemand buiten. Hij is overduidelijk niet tevreden over iets, maar we hebben geen idee wat er aan de hand is. Vijf minuten later begint hij weer te schreeuwen. Hij roept nu dat de buitenlander niet moet denken dat hij hier allemaal dingen kan doen omdat hij toerist is. Ik open de deur van het balkon en kijk naar buiten om te zien wat er aan de hand is, maar ik zie niemand - noch de schreeuwer, nog de toegeschreeuwde persoon.

Niets te zien

Als Marianne even later naar buiten kijkt - het geschreeuw is dan al afgelopen - ziet ze bij het meer twee mannen lopen die allebei strak op hun mobiel zitten te kijken zonder om zich heen te kijken. Ze lopen recht op elkaar af. Marianne blijft even kijken of ze tegen elkaar aan botsen.

Het is goed gegaan.

Enfin, tegen acht uur zitten we in de ontbijtzaal. De hond van de eigenaresse loopt van tafel tot tafel om te bedelen. Nog een minpuntje om te vermelden. Hij heet Blue, terwijl hij bruin is, maar het zou ook raar zijn als hij blauw was geweest. Even later checken we uit, betalen de rekening, pakken de auto in en gaan op pad.

Ons doel is camping Catinaccio in Pozza di Fassa. We hebbeb gekozen voor een scenic route die over een aantal passen voert, waarvan de bekendste de Passo Pordoi. Om daar te komen moeten we volgens onze navigatiedame rijden over de Senior 43. De wat? De Senior 43! "Volg de Senior 43 gedurende acht kilometer." Opeens hebben we door wat ze bedoelt. De weg die we moeten volgen is de SR43 en zij vertaalt dat in Senior 43. Enfin, de oudjes in de auto volgen braaf de Senior 43.

Uitzicht vanaf de Senior 43. De bergen doen mij denken aan de Drei Zinnen, maar die zien er volgens Marianne heel anders uit. Oké, misschien zijn er geen Drei Zinnen maar Dreissig Zinnen.

Ondanks dat het geen weekend is (het is woensdag) en het nog geen hoogseizoen is, is het al wel heel druk op de weg. We zien veel rallyrijders in kolonnes met veel open sportwagens rijden.

Ook James Bond rijdt er rond.

Mochten we het idee hebben gehad om ergens even boven op één van de passen te parkeren en wat rond te wandelen - en dat idee hadden we - dan kunnen we dat gevoeglijk vergeten. Het is reuzedruk op de passen en de auto's staan zelfs honderden meters ver in de berm geparkeerd.

Elke stukje berm wordt benut.

We rijden daarom maar door en stoppen tegen een uur of elf wat verderop bij een restaurant waar het niet zo druk. We bestellen twee cappuccino's en één sachertorte die we delen.

Hier is het wat minder druk.

Dat er hier zo rustig is, kan niet aan de omgeving liggen, want die is mooi. Het doet me een beetje aan de heuvels van de Sound of Music denken. 

In het weiland lopen zelfs een aantal mensen die zo weggelopen zouden kunnen zijn uit de film.

The hills are alive with the Sound of Music

Dan rijden we naar Pozza di Fassa waar we vier dagen in onze tent zullen zitten op camping Catinaccio. Nou ja, we gaan er natuurlijk niet vier volle dagen in de tent zitten. Marianne heeft er allerlei wandelingen gepland in de bergen. "The hills are alive with walking Dutchmen."

We melden ons om een uur of twaalf bij de receptie. Een man in een ruitjesoverhemd op een fiets laat ons onze plekje zien. We zitten helemaal aan de rand van de camping. We zetten de tent op, best zwaar werk in de hitte en we doen het dan ook langzaam aan, maar op een gegeven moment staat hij dan toch. 

We lopen vervolgens het dorp in om ergens te kunnen gaan lunchen. 

Deel van de afbeeldingen op het huis links.

Niet elk huis hier verkeert in goede staat

Het eerste restaurant waar we naar de lunchmogelijkheden vragen biedt alleen pizza's aan. Dat is niet direct wat wij als lunch in gedachten hebben. We lopen daarom in de hitte nog wat verder het dorp in en al die inspanning wordt beloond als we een aangenaam terrasje zien waar we niet alleen wat broodjes kunnen krijgen als lunch, maar ook lekkere ijsthee. Als we een tweede ijsthee bestellen krijgen we er een gratis bak chips bij. Zij weten  hoe ze aan klantenbinding moeten doen.

Na het avondeten - een kant en klaar maaltijd; nou ja niet helemaal, je moet er kokend water bij doen - lopen we nog een keertje het dorp in om te kijken waar de liften zich bevinden. 

Kleine auto, grote Auto

Doolhof voor kinderen. Ik vond het niet zo'n moeilijk doolhof. Het helpt natuurlijk wel als je over de  schuttingen kan kijken.

Morgen wil Marianne de bergen in. "Climb every mountain."