16 juni Kastelruth - Misurina

We zitten tegen een uur of acht in de ontbijtzaal. Het is er niet druk. Eén man kookt liefst vier eitjes, twee voor hem zelf en twee voor zijn vrouw. Ei, ei. Eitje nummer vijf in het kokend water is dat van Marianne. Het ontbijt smaakt net zoals gisteren weer prima. 

Om een uur of negen rijden we weg. We rijden vandaag naar Misurina, vlakbij de Tre Cime (de Drei Zinnen op zijn Duits), waar we een hotel hebben geboekt voor vandaag en morgen. De Tre Cime maken deel uit van het gebergte in de Dolomieten. Onderweg er heen maken we eerst nog een tussenstop bij de Pragser Wildsee, een populair meer. We hebben Google Maps ingesteld op tolwegen vermijden, want we willen wat meer scenic routes rijden. Het idee is goed, de uitwerking niet, want we rijden hierdoor over een drukke weg. Er zijn veel wegwerkzaamheden, waardoor we niet echt kunnen doorrijden.

Scenic route 

Als we tegen een uur of tien bij de Pragser Wildsee aankomen, iets later dan gepland, belanden we even in een parkeerfile. Het meer is een erg populaire bestemming. Het trekt heel veel bezoekers. Er zijn een aantal betaalde parkeergelegenheden. In het hoogseizoen schijn je zelfs voor een parkeerplaats online te moeten reserveren. Wij kunnen de auto echter nog zonder reservering kwijt op de parkeerplaats die het dichtst bij het meer ligt. Je hebt ook nog wat parkeerplaatsen die verder weg liggen. 

We lopen richting het meer en bestellen bij een kraampje een kop cappuccino. Dat mag nu nog - volgens de Italiaanse etiquette mag je een cappuccino tot half elf drinken, daarna niet meer. Dan is het tijd om een rondje rondom het meer te lopen.

Bij het meer kan je roeiboten huren en met name veel Aziaten doen dit. Ze zijn vooral druk bezig met het filmen van zichzelf en van elkaar.

Deze jongedame filmt zichzelf met hulp van een selfiestick

Terwijl ze controleert of de opnames goed gelukt zijn, vaart achter haar een bootje voorbij met een jongeman die vier dames moet voortroeien.

Druk in de weer met hun mobieltjes.

We gaan verder met ons rondje. Er lopen hinderlijk veel mensen met honden rond. Ook horen we best veel Nederlands om ons heen. Twee Nederlandse jonge vrouwen bespreken een jongeman die ze gisteren ontmoet hebben. Voor wie het ook mag betreffen, ik heb slecht nieuws voor je: "Ik vond het echt geen leuk iemand.", hoor ik namelijk één van de jongedames zeggen.

Halverwege ons rondje slaan we af - oké, nu we afslaan is het geen rondje meer- richting een weide (30 minuten lopen volgens een bord met wandelingen) en een hut, de Grünwaldalm, waar je kan eten. De hut is volgens hun eigen reclamebord overigens maar 20 minuten lopen. Ja, ja, dat is natuurlijk om de clientèle niet te ontmoedigen, want de weide en de hut liggen pal naast elkaar en liggen inderdaad op 30 minuten lopen. Het is niet makkelijk lopen, veel stenen en ook nog eens een heuvel op lopend.

Na een half uurtje, geen 20 minuten dus, komen we bij de hut aan waar we met zijn tweetjes samen één portie kaiserschmarren nuttigen en eigenlijk was die ene portie ook nog te veel voor ons tweetjes samen.

Laat u niet misleiden, de hut ligt echt op dertig minuten lopen en niet op twintig minuten.

Bij de weide lopen ook een flink aantal koeien rond, die zich allemaal niks van de toeristen aantrekken.

Deze koe ligt op de splitsing van twee wandelpaden. Als je niet weet welke kant je op moet, dan kan je het gewoon aan haar vragen.

Na de lunch lopen we weer terug naar het meer om het rondje af te maken. 

Terug bij het meer.

Het tweede deel van het rondje valt niet mee. Het pad gaat hier namelijk veel meer op en neer dan aan de andere kant en er zitten een paar steile stukken met treden tussen.

Bij de oever laat één van de vele hondenbezitters hier zijn hond het meer leeg drinken.

We zijn hier een behoorlijk stuk geklommen.

En hier gaan we weer omlaag.

Tegen twee uur zijn we weer terug bij de parkeerplaats. We moeten 16 euro afrekenen voor het parkeren. Dan zetten we koers naar Albergo Lago Antorno, ons hotel bij Misurina. Het is een combinatie van een restaurant, een bar en een paar hotelkamers. We komen er tegen een uur of drie aan. De lucht is aan het betrekken. Niet alleen letterlijk maar helaas voor ons ook figuurlijk. Als we namelijk willen inchecken, kunnen ze onze reservering niet vinden. 

Er wordt iemand bijgehaald en na een tijdje komt hij er achter wat er aan de hand is. Wij zijn een dag te laat. We hadden de kamer gereserveerd van de 15e tot de 17e volgens hun administratie. Het is echter nu de 16e. Wij dachten dat we de kamer van de 16e tot de 18e gereserveerd hadden. We kijken in onze mail en oeps, een foutje in ons tijdschema. We hebben inderdaad voor de 15e tot de 17e gereserveerd. Foutje. Daardoor hebben we voor gisteren zowel een kamer hier gereserveerd als in Kastelruth. Dat is dus 155 euro weggegooid. Sorry kinderen, de erfenis wordt wat kleiner. 

Om het probleem nog groter te maken, hebben ze geen kamer meer voor vannacht voor ons. Omdat we gisteren niet zijn op komen dagen, hebben ze onze kamer voor vandaag weer op booking.com gezet en net een half uurtje geleden hebben een stel Fransen de kamer geboekt. Ze zitten daardoor nu helemaal vol. Goede raad is duur - 300 tot 350 euro zoals Booking laat zien voor vrije kamers in Misurina, maar de man gaat voor ons bellen en komt met een kamer aan van 142 euro inclusief ontbijt in het Sporthotel in Misurina. Hij legt uit hoe we er heen kunnen rijden. 

We vinden het hotel al snel. Een wat oudere dame - als er een klant binnen komt die vraagt waar de receptie is, zegt ze "Ik ben de receptie." - geeft ons de sleutel van een kamer zodat we die even kunnen bekijken. Het is geen buitengewone luxe kamer om het voorzichtig te zeggen, maar hij kan er mee door. Wat wel veel erger is dat het hele hotel naar rook ruikt. Gelukkig niet zozeer op de kamer, maar wel overal elders in het hotel.  We zien buiten voor de deur een oud mannetje rond lopen met een sigaret. Wellicht de vader van de eigenaresse en de mogelijke roker. Binnen zien we hem niet roken, maar ik verdenk hem wel.

Enfin, het is wat het is. Veel keuze hebben we niet. We nemen de kamer en sturen een whatsappje naar de kinderen om te zeggen hoe zielig we zijn. De oudste dochter stuurt daarop een artikel uit de Volkskrant op met de titel 'De reiziger kan niet zonder ontberingen. Het zijn de tegenslagen van de ideale omvang die de herinnering vormgeven.' Ja, ja, het zal wel. Oh ja, de wifi doet het hier ook niet goed. Op een gegeven moment hoor ik iemand op de gang luidkeels tegen iemand anders roepen "Haben Sie Internet?"

Het sporthotel

's Avonds eten we in een pizzeria, een tip van de dame. Ik kies voor lasagne, Marianne neemt een biefstuk. Marianne, ons talenwonder, bestelt alles in het Italiaans. Het gevolg is dat we geen echte koffie met melk krijgen zoals ik het wou, maar een klein kopje espresso.

Zo klein is een espresso hier. Ter vergelijking heb ik mijn mobiel er naast gelegd.

Na het eten lopen we nog een rondje om het meer van Misurina heen.

Het hotel kijkt uit op het meer. Voor wat het uitzicht betreft ligt het hotel goed.

Morgen gaan we naar de Drei Zinnen. Volgens de dame van het hotel kunnen we dat het beste doen met een bus. Er gaat elk half uur een bus. Een retourtje kost tien euro p.p. De toegang tot de weg en het parkeren boven kost samen 40 euro. Betalen schijn je in de bus te kunnen doen. De halte is op 800 meter afstand. We gaan het zien of het allemaal morgen gaat lukken.