7 juni Lauterbrunnen: een nat dagje

Het regende vannacht en het regent vanmorgen. We hoorden de regen vannacht regelmatig op het tentdak van onze Safari-tent vallen. De weersverwachting voor vandaag is ook niet al te best en het vervelende is dat die verwachting vooralsnog lijkt uit te komen. De boer naast ons vindt het weer blijkbaar ook niet iets om enthousiast met zijn koeien aan de gang te gaan, want pas om half acht horen we hem luidkeels roepen als hij zijn koeien op de weg achter onze tent op jaagt. De koeien laten met hun koeienbel luidkeels weten dat ze het begrepen hebben.

Als ik opsta om naar het sanitair gebouw te gaan - op verzoek van de enige lezer van dit blog zal ik geen details meer over dit soort bezoeken schrijven - zie ik dat er sprake is van wel heel laag hangende bewolking waar gestaag regen uit valt.

Ik haal bij de campingwinkel wat croissantjes terwijl Marianne een ei kookt - ieder zijn specialiteiten. Op de terugweg kom ik onze enthousiaste Zuid-Afrikaanse camphost tegen en die raadt ons aan om met dit weer een wandeling naar de Trümmelbach Falls te doen. Nu hadden wij dat zelf ook toevallig al bedacht om dit vandaag op deze regenachtige dag te doen, maar dat zei ik maar niet, want hij was zo enthousiast aan het vertellen, dat ik hem niet wilde afkappen.

Ontbijt op onze veranda terwijl het buiten regent.

Enfin, na het ontbijt - croissantje met een eitje; had ik dat al verteld? -  lopen we over een mooi weggetje richting de Trümmelbach Falls. Het is een wandeling van zo'n drie kwartier.

Tot onze verbazing en tot ons genoegen stopt het met regenen.

. 

De wolken liggen nu zo'n beetje helemaal op de grond. Waarschijnlijk is dat de reden dat het onverwacht is opgehouden met regenen. Vraag niet hoe het kan, maar profiteer ervan.

Aangekomen bij de Trümmelbach-watervallen sluiten we aan in de rij voor de toegang tot het complex. Het water stort hier door een rots en in een heel smalle kloof omlaag. Er zijn min of meer tien watervallen te onderscheiden. 'Het zijn 's werelds enige gletsjerwatervallen die ondergronds bereikbaar zijn met liften, galerijen, tunnels, paden en platforms. Alleen al zij voeren het smeltwater van de gletsjers van de Jungfrau naar het dal - tot 20.000 liter water per seconde'. Die laatste twee zinnen verzin ik niet zelf, maar staan op een Zwitserse toeristische site

We worden met een lift in de bergwand naar de vijfde waterval gebracht,. Vandaar kan je omhoog lopen om de watervallen 6 t/m 10 te zien en daarna omlaag lopend kan je de watervallen 1 t/m 5 zien. Het is indrukwekkend gezicht, al dat water dat met veel kracht en lawaai omlaag dondert.

.

Je loopt niet alleen in de grotten maar er ook buiten. Met de vlag laten de Zwitsers zien dat je nog steeds in Zwitserland bent.

Zoals gezegd, het zijn tien watervallen, maar ik zal ze hier niet alle tien laten zien. Dit is de laatste, ik weet even zijn nummer niet, maar als ik zou moeten gokken, dan zou ik zeggen nummer drie.

Na een zeer gezonde lunch -  koffie crème en gedeelde New York cheescake - lopen we weer terug naar de weg waar we vandaan kwamen, slaan daar linksaf verder het dal in, om uiteindelijk te eindigen bij  - heel verrassend - een waterval. Deze keer niet in een berg maar gelegen aan de buitenkant. Het is de Mührenbachfall.

Je kan hier vlakbij met een kabelbaan omhoog en dan bovenlangs over een wanderweg naar Lauterbrunnen lopen en daar weer met een kabelbaan omlaag. Marianne is daar wel voor in, maar ik twijfel. We kunnen ook omkeren en dezelfde weg weer terug lopen. Het weer betrekt namelijk weer en op de een of andere wijze denk ik dat als het gaat regenen je dan beter beneden kan lopen dan boven op een plateau. "Beneden begint het drie seconden later te regenen als boven" hanteer ik als argument, waarop Marianne terug kaatst met het argument dat het boven drie seconden eerder ophoudt met regenen. Dat had ik even over het hoofd gezien. 

We besluiten om aan de juffrouw van de liftkassa  te vragen hoe het weer boven is. Het is duidelijk een juffrouw die er geen zin in heeft om deze vraag gratis te beantwoorden. Geen geld, geen Zwitsers. Ze wijst ergens naar een monitor die allerlei webcams van de omgeving laat zien. Geen idee naar welke beelden we zitten te kijken, maar ik zie wat donkere wolken boven en stel voor om dan maar toch beneden terug te lopen.

Onderweg geef ik Marianne als troost volop de gelegenheid om foto's van schuren en bloementjes te maken.

We lopen de route helemaal terug naar het dorp Lautenbergen. Daar hadden we een regenjas gezien die volgens Marianne mij wel goed zou staan. Mwah, alles staat mij goed, net zoals deze regenjas dus ook. Ik koop hem. Vanaf nu aan kan ik ook goed gekleed in de regen boven op plateaus gaan lopen. Volgende keer dus bovenlangs! 's Avonds eten we weer in het restaurant van de camping: een kaasfondue deze keer, we zijn immers in Zwitserland.