12 juni Een rol als filmster in Merano

In tegenstelling tot onze verwachting was het vannacht rustig naast ons. Geen lawaai uit de tent vol met jongens en ook geen gegiechel uit de tent tegenover ons met de meiden er in. De leiding van de jongelui heeft de boel goed onder controle. Dat uit de tent schuin tegenover ons ook geen lawaai kwam, had ik overigens wel verwacht. De mensen uit die tent spraken onderling namelijk met gebarentaal.

Na het ontbijt pakken we de bus weer. Deze keer naar Merano. Bij verlaten van de camping zien we opeens dat even verderop rechts een bushalte is op slechts 50 meter afstand. Wij liepen altijd naar een halte links op zo'n 500 meter afstand. Oeps, helemaal deze halte over het hoofd gezien. Als links georiënteerde mensen moeten we soms toch maar vaker even naar rechts kijken. De bus doet er een klein half uur over om naar Merano te rijden. Als we in het centrum zijn, stappen we uit en lopen we richting wat oude straatjes.

Onze bus aangekomen in Merano

Merano heeft een historisch centrum en dat ziet er leuk uit met smalle straatjes vol met winkels met overdekte trottoirs. Bij een schoenenwinkel kopen we een nieuwe schoenveter voor mijn wandelschoenen. Eén van mijn veters kon al dat wandelen niet meer aan. 

 

 

Bij een terrasje in de winkelstraat drinken we een kopje koffie. Je kan er allerlei moderne soorten koffie krijgen - het lijkt wel een reclame van Ben - , maar wij willen  - net als in de reclame van Ben - gewoon eenvoudige koffie. Als die bezorgd wordt, blijkt dat het een te moeilijke bestelling is geweest, want een kannetje met melk ontbreekt. Op ons verzoek wordt dat met een saggerijnig gezicht alsnog nabezorgd. (Dat saggerijnig gezicht was niet op ons verzoek maar hoe het gebracht werd.)

Ons terrasje

Na de koffie lopen we verder langs iets dat op een kasteel lijkt. Een grote groep toeristen krijgt er van een gids een toelichting, dus het zal wel iets historisch zijn. 

We vervolgen onze rondwandeling, maar bij een straatje worden we tegengehouden. Er worden daar filmopnamen gemaakt. Twee jongedames lopen er al keuvelend de weg omlaag gevolgd door wat figuranten (die wij overigens onnatuurlijk stijf vinden lopen.)

Filmopnamen, het publiek wordt even tegengehouden

Opeens bedenkt de regisseur dat het misschien leuker is dat er ook mensen de winkelstraat omhoog lopen en het publiek mag nu als een soort figurant tijdens het filmen omhoog lopen. Maar geen foto's maken tijdens het filmen! Wij lopen dus ook tijdens het filmen mee omhoog en zijn daarmee opeens figurant geworden. Misschien zijn wij straks te zien in een Italiaanse film of televisieserie. Tijdens het omhoog lopen, kan ik nog net de lichtman die met een groot wit scherm naast de actrices loopt ontwijken. Ik weet niet of het aan mijn bijna-botsing ligt, maar de opnames moeten vervolgens nog een keer worden gedaan. Wij laten deze nieuwe opname aan ons voorbij gaan, maar wie weet gebruiken ze de opnamen waar wij in lopen en hebben wij onze fifteen minutes of fame.

Bij de opname, waarin wij figureerden botste ik bijna tegen de man van de belichting aan. Dat is de man met dat grote ronde scherm.  

Links de hoofdrolspeelsters, naast ons dan uiteraard. Wie kent ze niet?

We vervolgen onze weg door de straatjes.

Uiteindelijk komen we bij een hard stromend riviertje waar een kanobaan in is uitgezet

We lopen een stukje langs de oever omhoog en komen uit bij een soort botanische tuin. We zien onder andere een Atlas van mos die een wereldbol tilt. Het is zwaar werk want hij zweet, althans we zien waterdruppels uit de bol vallen.

Via een brug komen we aan de andere kant van de oever, waar een pad in de schaduw naast de rivier loopt. Het is hier heerlijk koel - de temperatuur bedraagt inmiddels zo'n 32 graden. 

Na een tijdje keren we om, lopen via een brug weer terug naar de andere kant van de oever, waar we een leuk tentje hebben gezien. We bestellen er een vers geperste jus en besluiten er ook om te gaan lunchen (bruschetta en een tosti ham kaas - mag u raden wie de bruschetta nam en wie de tosti.)

Rood-geel, de kleuren van juweel (van Go Ahead Eagles)

Dan lopen we weer terug de oude stad in. 

De filmmensen zijn verdwenen. We lopen verder door wat drukke winkelstraatjes.

Mannenwinkel

Lijkt de Sound of Music wel

Als we weer terug zijn waar we ongeveer begonnen waren, koop ik in een ijscozaak een ijsje met twee bolletjes: citroenijs met tiramisu. Het meisje van de winkel vindt het blijkbaar zo'n wonderlijke combinatie dat ze het voor de zekerheid vraagt of ik dat inderdaad wil hebben. Jazeker! Het smaakt me prima. Marianne laat het ijs aan zich voorbij gaan.

Als we weer in de buurt van de bushalte komen, besluiten we nog een blokje om te lopen We lopen op een soort brede boulevard naast de rivier. In de verte zien we bergen. De echte dolomieten, niet de "heuveltjes" hier. 

Bij een soort Kurhaus zien we allerlei wagens met technische apparatuur staan. Waarschijnlijk van de filmakers van de film waarin wij twee van de sterren zijn. Van de mensen zelf is niks te zien. 

We lopen weer terug naar de bushalte. Na tien minuten wachten komt de bus. We stoppen uit bij de halte Camping. De tenten met de jongens en meisjes zijn weg. Omdat het bloedheet is, besluiten we om het zwembad met een bezoek te vereren. Wij doen er als filmsterren niet moeilijk over dat er ook gewone mensen inzitten.

Aan het einde van de middag rijden we weer even na de beste (en enige) 'supermarkt' van het dorp om wat spullen voor het eten te kopen. De kassamedewerkster groet ons als oude bekenden. Op de camping koken we een eenpansgerecht. Nou ja, wij, Marianne kookt. Ik roer.