14 juni Meran - Kastelruth

Vandaag vertrekken we van de camping en begeven we ons richting Kastelruth. We hebben twee overnachtingen geboekt in hotel Cristallo aldaar. Maar voordat we daar heen rijden, moeten we eerst onze tent afbreken. Je hebt mensen die dat heel snel kunnen, je hebt mensen die dat met een normaal tempo doen en je hebt ons. Nu is het wel zo dat zowel het opbouwen van de tent als het afbreken van de tent, het vooral van Marianne moet komen. Aan mij heeft ze niet veel. Zie hier mij in actie.

In plaats van iets nuttigs te doen, sta ik hier mijn schoenen te fotograferen. Voor het waarom, zie daarvoor het verslag van gisteren.

Enfin, op een gegeven moment hebben we alles in de auto. We lopen nog even naar de receptie om gedag te zeggen tegen Martin, de campingeigenaar. Hij is een zeer behulpzaam iemand, die met duizend en één dingen tegelijkertijd bezig is. We kunnen deze kleine camping Ganthaler voor tentkampeerders van harte aanbevelen. Ze hebben een mooi grasveldje, een wasmachine en zelfs een koelkast met vriesvak voor kampeerders.

We hebben vandaag niet veel haast. Ons doel is hotel Cristallo in Kastelruth waar we twee nachten zullen verblijven om onder andere de Seiser Alm te bezoeken. Kastelruth is maar zo'n 45 km rijden. Het navigatiesysteem van de auto geeft twee mogelijke routes naar Kastelruth aan. Ze schelen slechts twee kilometer en we kiezen voor de snelste. Vlak voor Bolzano tanken we even bij een Q8 de tank vol. We kunnen nu weer ruim 840 km vooruit. In Bolzano volgen we braaf de aanwijzingen van ons navigatiesysteem en opeens staan we voor tolpoortjes van een tolweg. Wat? Dat was niet de bedoeling. We kunnen echter niet meer terug. Navigatiedame, je wordt bedankt. Dit gaat ons geld kosten. We rijden een kilometer of acht over de tolweg en moeten er dan weer af. De schade blijkt mee te vallen. "70 cent" zegt de jongen in het tolhokje. Oké, dat valt te overzien.

Om een uur of elf komen we bij het hotel aan. Het blijkt niet in Kastelruth te liggen maar net daar buiten. Dat hadden we niet gezien toen we het boekten. En ook blijkt het aantal bijbehorende parkeerplaatsen bij het hotel wat minder te zijn dan dat gesuggereerd werd op hun site. We lopen naar het hotel toe, maar de deur is dicht. We parkeren onze auto op één van de vier vrije plaatsen pal naast het hotel en lopen daarna naar Kastelruth. Zelf vinden de inwoners van Kastelruth het zo te zien een mooi plaatsje.

Wij van WC-Eend ......

Blijkbaar is het een muzikale plaats.

We lopen even het dorp in en eten bij een klein restaurantje - en als ik zeg klein, dan bedoel ik echt klein. De keuze op het menu is recht evenredig met de grootte van het restaurant. Dat wordt een boterhammetje met kaas. Daarna lopen we even door het dorp.

Theoretisch zou je dit water met hulp van een aan een ketting vastgemaakte koperen beker kunnen drinken.

De Tourist Information is dicht. Die heeft een uitgebreide middagpauze, maar buiten staat een mand met kaarten van wandelingen in de omgeving. We nemen een kaart mee en lopen naar een gondellift die vanaf Kastelruth naar Marinzen loopt. Op de site van de gondellift wordt geadverteerd met korting die je kan krijgen met je Sudtirtol Pas, maar aangekomen ter plekke staat op het raam van de kassa al aangegeven dat die pas hier niet geldig is. Ja hoor eens, zo kan ik ook adverteren. Enfin, de volle mik dus betaald en vijf minuten later staan we boven.

Gezicht op Kastelruth vanuit de lift

Boven zit  een grote uitspanning. Het is ondertussen net zoals gisteren behoorlijk warm, ruim boven de dertig graden weer. We hebben trek in ijskoffie om af te koelen, maar die blijkt niet op de menukaart te staan. Geen ijskoffie, geen klandizie en dus stappen we op. De lucht is inmiddels aan het betrekken en volgens de weersverwachting bestaat er over een uur of twee een kans op onweer. We besluiten daarom om geen lange wandeling te maken, maar om vanaf hier omlaag naar het dorp te lopen. Dat duurt volgens een bordje ongeveer een uurtje en dat moeten we dus droog kunnen halen. 

Die kant op.

De route omlaag voert deels door een bos, een paar keer onder de kabelbaan door, en deels door weilanden met schapen.

In de verte aan de overkant van het dal zijn al wat donkere wolken te zien.

Hoe lager we komen hoe donkerder de lucht wordt. De lucht achter ons ziet er weliswaar nog goed uit, maar aan de andere kant van het dal betrekt de lucht hoe langer hoe meer.

Achter ons

Voor ons

Voor ons niet alleen donkere lucht, maar ook het dorp. We zijn er bijna.

We hebben het goed ingeschat. We halen niet alleen droog Kastelruth maar ook ons hotel. Er staan nu veel meer auto's bij het hotel. Niet alleen naast het hotel waar onze auto staat, maar ook op straat voor het hotel, waar je overigens doordeweeks moet betalen.

Ruime parkeergelegenheid, ja, ja. Onze auto staat nog steeds mooi op zijn plekje pal naast het hotel.

We checken in en eten even later in het hotel. Vlak bij ons zitten vier Japanners, twee jongens en twee meisjes. Ze zijn heel druk bezig met hun mobieltjes. Eentje speelt zo te horen een Japanse soap op haar mobiel af, één meisje kletst luidkeels en het andere meisje is gedurende het uur dat ze zit te eten zo'n beetje 59 minuten met haar mobiel in de weer. "It's sunday, this must be the Dolomites in Italy" zal ze waarschijnlijk naar al contacten hebben gestuurd. 

Als we terug zijn op onze kamer, valt de regen met bakken uit de lucht. De bergen aan de overkant zijn nauwelijks meer te zien.

regenbuitje