15 juni Seiser Alm (Kastelruth)

Om zeven uur gaat de wekker, oké, niet een echte wekker maar een innerlijke wekker. Omdat we vandaag een lange wandeling in het vooruitzicht hebben, staan we vroeg op en gaan we vroeg ontbijten. Je kan hier al vanaf zeven uur ontbijten en ik moet zeggen, het is een uitstekend ontbijt. Allerlei vers geperste sapjes, lekkere yoghurtjes, verschillende soorten brood en beleg en je kan je eigen eitje koken in een bak met kokend water. Niks mis mee dus.

Na het ontbijt lopen we naar de bushalte om de bus naar Seis te nemen, vanwaar de kabelbaan vertrekt naar de Seiser Alm. Hier willen we gaan wandelen. We hebben van de man van de receptie twee Sudtirol-passen gekregen waarmee we gratis met de bus naar Seis kunnen rijden. Je kan er ook met de auto heen en daar gratis parkeren, zegt de man van de receptie, maar mooi niet, dan zijn we ons mooie parkeerplekje bij het hotel kwijt, als we aan het eind van de dag terugkomen. 

We hebben online opgezocht hoe laat de bus vertrekt en zorgen ervoor dat we ruim op tijd bij de bushalte staan. Even ben ik bang dat de bus niet rijdt, want ik zie dat er op het haltebord 'Fermata' staat en ik dacht dat dit 'gesloten' betekent. Maar Marianne met haar talenknobbel zegt dat dit 'halte' betekent. We lopen het bushokje in om de vertrektabellen te bestuderen met de tijden dat de bus rijdt. 

Bushokje met links de vertrektijden van de bussen.

Terwijl we de vertrektijden aan het bestuderen zijn, horen we opeens achter ons een geluid. Het is bus nummer 3, de bus die we moeten hebben en die terwijl we ons omdraaien de halte voorbij rijdt. Huh? Wat? Het is waarschijnlijk een eerdere bus dan degene die wij hebben gepland en die wat aan de late kant is. Marianne zwaait nog, maar de chauffeur ziet ons niet in het hokje staan en rijdt door. Wat stom. "Dit komt beslist niet in het verslag" zegt Marianne. "Nee natuurlijk niet, dit zal ik niet vermelden." zeg ik haar toe. We discussiëren even wiens schuld het is, maar dat is duidelijk: het is Marianne haar schuld.

Terwijl we wachten op de volgende bus -  onze geplande bus; dat duurt nog ruim tien minuten -  zien we opeens twee mannen en twee vrouwen op een paard, gekleed in historische kledij voorbij rijden. Wat is hier allemaal aan de hand? Zijn we opeens in de middeleeuwen beland? Er gebeuren hier vreemde dingen.

Enfin, na zo'n tien minuten wachten komt er weer een bus 3 en deze stopt wel. Even later komen we aan bij de kabelbaan in Seis, maar dat gaat niet één, twee, drie. Een andere bus staat valk voor de halte in de weg en onze chauffeur toetert met veel enthousiasme. Daarop trekt de andere bus een half metertje op,  maar dat is niet voldoende om onze bus voorbij te laten. "Muti di Capi" of iets in die trend vloekt onze chauffeur hardop.

Bij de kabelbaan kopen we twee retourtjes met korting voor ouderen en na een kwartiertje komen we boven. 

We hebben gepland om hier de Puflatsch Rundweg te gaan lopen. Dat is een rondje van zo'n tien kilometer langs allerlei bloeiende weides met uitzicht op de bergen. 

Naar links

Nu had ik gedacht dat het hier boven allemaal vlak zou zijn, maar dat blijkt niet het geval te zijn. (Jammer datgenen die denken dat de Aarde plat is niet gelijk hebben.) Het is verre van vlak hier. Oeps, dat is een flinke tegenvaller. Het is flink klimmen soms en uiteraard - het is een rondje - ook weer dalen. Tot zover mijn voorbereiding. Wat wel klopt is dat het hier heel erg mooi is. 

Marianne en ik hebben samen onderweg  honderden foto's gemaakt en u heeft geluk, ik plaats ze hier allemaal. Herstel, u heeft geluk, ik plaats hier slecht een selectie.

Het is veel steiler dan ik gedacht had.

Tijd voor een welverdiende consumptie

Bij één van de hutten had je ook een grote bezem, maar Marianne wou er niet als een heks opzitten, heel flauw van haar.

Er bloeien ook heel veel verschillende soorten bloeien. 

Bij een uitzichtpunt horen we opeens een dominee luidkeels in het Engels preken. Hè, wat is dat nou? Het zijn twee mensen die via hun mobiel - het is zondag - een kerkdienst volgen. Doet dat even zonder dat de rest ervan kan meegenieten. Ik heb de neiging om tegen die mensen te zeggen; Grüss Gott'.

In Holland fotografeer ik nooit koeien, maar hé, dit zijn Italiaanse koeien

En je hebt er ook Italiaanse paarden.

Tot zover deze : kleine" selectie. Thuis zullen we het later wel eens uitgebreid gaan bekijken. 

Terug in Compatch nemen we een ijskoffie op een terras. De lucht betrekt een beetje. Er is onweer voorspeld, dus we kijken of er nog een korte wandeling is die we kunnen doen We besluiten om naar het Panoramapoint te lopen. We lopen over een smalle weg, waar zich zo nu en dan een auto tussen de wandelaars door manoeuvreert.

 Het gebied is een populair wintersportgebied. Vlakbij de lift is nog één iemand zelfs aan het skiën.

Om een uur of vier nemen we weer de lift naar beneden. Daar laten we een bus vertrekken met een ander nummer er op dan 3, maar die achteraf wel langs onze halte ging. We hadden dus net zo als vanochtend een bus eerder kunnen hebben We zijn wel consequent in dat soort dingen. De volgende bus nemen we wel en om half vijf zijn we weer terug bij het hotel.

Terugkomend op onze hotelkamer zien we dat degene die onze kamer heeft schoongemaakt, onze nachtkleding op een speciale manier heeft klaar gelegd.

We eten weer in het hotel, 's Avond breekt er een heftig onweer uit. De lucht wordt bijna constant  door bliksemflitsen verlicht. Ook begint het enorm te waaien. Als we hier in een tent hadden gezeten, waren we ongetwijfeld compleet weggeblazen.